Jak przygotować dziecko do przedszkola ?
Jak przygotować dziecko do pobytu w przedszkolu?
czytanie opowiadań, których bohaterowie chodzą do przedszkola
rozmowy o przedszkolu ze znajomym dzieckiem, które lubi chodzić do przedszkola
uświadomienie dziecku zalet przedszkola- nowi koledzy, ciekawe zabawy, piosenki, wierszyki
opowieści rodziców jak to było, gdy oni chodzili do przedszkola
poinformowanie dziecka, dlaczego będzie chodzić do przedszkola np. bo mama musi iść do pracy niektóre dzieci przyjmują argument, że mama chodzi do pracy, tata chodzi do pracy i dziecko ma swoją pracę, czyli Przedszkole
zapoznanie z przedszkolem- oglądanie klas, zabawek, krótki kontakt z przyszłą nauczycielką i dziećmi, omówienie planu dnia i przedszkolnych zwyczajów
wspólne robienie zakupów do przedszkola np. woreczka, bucików
ćwiczenie z dzieckiem samoobsługi!
Adaptacja
Okres adaptacji, czyli przystosowania do nowej sytuacji, może trwać nawet kilka tygodni.
Dziecko może wtedy gorzej jeść, skarżyć się na ból brzuszka i płakać przy rozstaniu.
Radzimy, by przeczekać ten pierwszy trudny miesiąc i nie ulegać dziecku. Nie jest dobrze robić „przerwy” w chodzeniu do przedszkola i pozwalać na pozostanie w domu, bo wtedy trudności trwają dłużej.
Zalecamy rozmowy z wychowawcami grupy. To one doradzą co zrobić.
Warto też wytłumaczyć, że tak jak mama i tata mają swoje zajęcie, swoją pracę, tak dziecko ma swoją – w przedszkolu.
Jeśli rodzice są konsekwentni, dziecko szybko akceptuje nową sytuację i zaraz po wyjściu rodziców dziecko świetnie bawi się z innymi rówieśnikami.
Nie ma dziecka, dla którego rozstanie z mamą byłoby obojętne. Gdy dotychczas chowany w domowym zaciszu maluch po raz pierwszy staje przed dużą grupą dzieci i obcymi paniami,
których musi słuchać, lęk i łzy są typową reakcją emocjonalną. Rodzice zazwyczaj wtedy ogarnia przerażenie i zaczynają się zastanawiać, czy dobrze zrobili, zapisując dziecko do przedszkola. A gdy maluch błagalnie prosi, by mama pozwoliła mu zostać w domu, często osiąga swoje.
W niektórych sytuacjach jest to rzeczywiście słuszne rozwiązanie, w innych nie.
Wiedziałaś, że początki nie są łatwe, ale na taki dramat nie byłaś przygotowana. Maluch rozpacza, ciebie boli serce, mąż się denerwuje. Co robić? Jak to przetrwać?
"Buuuu, nie będę się ubierał”, „Nie chcę”, „Zostaw”, „Nie pójdę” wobec takiego oporu
czujesz się bezsilna i trudno ci być konsekwentną. Czasem więc maluchowi odpuszczasz.
Jednak konsekwencja to podstawowy warunek, jaki trzeba spełnić. Tylko jak to zrobić?
Gdyby chodziło o podanie dziecku lekarstwa– nie miałybyśmy wątpliwości, jak postąpić.
Mimo oporów malucha konsekwentnie dawałybyśmy mu leki. Bo wiemy, że to dla niego dobre i potrzebne mu. Tak samo jest w tym przypadku opornego malucha lepiej nadal posyłać do przedszkola. A że brzdąc się buntuje? No cóż, trzeba znaleźć na niego sposób.
Jaki? Wiele zależy od tego, w którym momencie maluch zaczął protestować.
Właśnie został przedszkolakiem
Maluch dopiero co poszedł do przedszkola, a już protestuje? To całkiem normalna reakcja zwana okresem adaptacyjnym.Każdy człowiek mały także przeżywa ogromny stres
w momencie zmiany swojej sytuacji życiowej. Pomyśl, że dziecko czuje się tak jak ty, gdy właśnie idziesz do nowej pracy. Nikogo nie znasz, nie wiesz, jakie w firmie panują
obyczaje, mylą ci się zadania, jesteś czasem zdezorientowana. Ale z tego powodu przecież nie rzucasz posady choć pewnie czasem korci cię, by tak zrobić.
Kilkulatek odczuwa podobnie, ale reaguje inaczej, bo jest po prostu zbyt mały, żeby w stu procentach panować nad swoimi emocjami i uczuciami.
Twoim zadaniem jest mu w tym pomóc.
Co robić? Przede wszystkim zachowaj spokój. Rano nie zwracaj zbytnio uwagi na dramatyczne gesty malucha, tylko konsekwentnie i ze spokojem przygotowuj go do wyjścia. Dziecku może nie udzieli się twój spokój, ale też swoim nerwowym zachowaniem nie podgrzejesz dodatkowo atmosfery. Warto też skrócić tyle, ile się da czas spędzony rano w domu np. wieczorem przygotuj ubranie na jutro, nie budź malca zbyt wcześnie, bo dzięki temu smyk nie zdąży się „nakręcić”. Dobrze, by do przedszkola odprowadzał dziecko ten z rodziców, który ma mocniejsze nerwy więc nie da się ubłagać na powrót do domu ani sprowokować głośnym płaczem. Pożegnanie w szatni powinno być krótkie i rzeczowe wystarczy ucałować malca, życzyć miłego dnia, powiedzieć, kiedy po niego wrócimy.
Po odebraniu malucha z przedszkola pytaj go o rzeczy miłe, np. z kim się dzisiaj bawił, czy był na spacerze itp. Unikaj pytań drażliwych w stylu: „Jak długo jeszcze płakałeś?”,
„Czy zjadłeś cały obiad?”, „No i po co było rano tak histeryzować?”. Warto też, by maluch miał jak najbardziej uporządkowany harmonogram dnia. Dzięki temu będzie spokojniejszy.
Jeśli będziesz postępować przez cały czas konsekwentnie, po pewnym czasie maluch będzie chodził do przedszkola bez problemów.
O tym zapomnij!
Te metody to jedynie dobry sposób, by na długi czas zniechęcić smyka do przedszkola:
Krytyka. Stwierdzenie „Ty zawsze jesteś beksą” lub „Nie jesteś wcale odważnym zuchem, tylko marudą!” na pewno nie pomogą maluchowi uporać się ze swoimi obawami przed
przedszkolem, za to upewnią go, że po raz kolejny nie potrafi poradzić sobie w stresowej sytuacji. Skoro nie potrafi, nawet nie przyjdzie mu do głowy, żeby się jakoś
szczególnie starać.
Zawstydzanie i wyśmiewanie. Zdanie rzucone w szatni: „Patrz, wszyscy śmieją się z twoich fochów”, wywoła u malca jeszcze większy stres.
Spóźnianie się. Jeśli mama miała być po obiedzie, maluch od tego momentu czeka na nią. Im dłużej ona nie przychodzi, tym dziecko jest bardziej zaniepokojone i przestraszone.
Oszukiwanie. Gdy obiecujesz smykowi, że to ty go dzisiaj odbierzesz z przedszkola, zrób wszystko, żeby tak było. Jeśli nie możesz tego obiecać na sto procent, po prostu
nic nie obiecuj. Kłamstwo to zły pomysł.
Poniedziałkowy kryzys
Nie zdziw się, że po całym tygodniu braku problemów, w poniedziałek Twój maluch zrobi wielką histerię i zaleje się gorzkimi łzami. Po dwóch weekendowych dniach dziecku znów trudno jest zaakceptować fakt, że musi rozstać się z rodzicami. Często się również zdarza, że po kilku dniach fascynacji nowym miejscem, gdy dziecko zaspokoi swą ciekawość, nie ma ochoty rezygnować z indywidualnego traktowania i ogłasza bunt.
Jeśli płaczem udaje mu się wymusić na mamie lub tacie pozostanie w domu, szybko nauczy się częściej posługiwać tą metodą i będzie płakać tak długo, aż osiągnie to, czego chce.
A oto kilka dobrych rad dla rodziców, które ułatwią adaptację dziecka w przedszkolu
Nie przeciągaj pożegnania w szatni; pomóż dziecku rozebrać się, pocałuj je i wyjdź.
Nie zabieraj dziecka do domu, kiedy płacze przy rozstaniu; jeśli zrobisz to, choć raz, będzie wiedziało, że łzami można wszystko wymusić.
Nie obiecuj:, jeśli pójdziesz do przedszkola to coś dostaniesz; kiedy będziesz odbierać dziecko, możesz mu dać maleńki prezencik, ale nie może to być forma przekupywania.
Kontroluj się, co mówisz. Zamiast: już możemy wracać do domu, powiedz: teraz możemy iść do domu. To niby niewielka różnica, a jednak pierwsze zdanie ma negatywny wydźwięk.
Nie wymuszaj na dziecku, żeby zaraz po przyjściu do domu opowiedziało, co wydarzyło się w przedszkolu, to powoduje niepotrzebny stres.
Jeśli dziecko przy pożegnaniu płacze, postaraj się, żeby przez kilka dni odprowadzał je do przedszkola tato, rozstania z tatą są mniej bolesne.
Pamiętaj żegnaj i witaj swoje dziecko z uśmiechem.!
Fragmenty artykułów z miesięcznika Mamo To Ja, Bliżej Przedszkola
opracowała mgr Katarzyna Bochniak